Χριστούγεννα από τη ματιά των γονιών.

To τηλέφωνο έκλεισε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Στράφηκε προς τον σύζυγο της και του ανακοίνωσε με χαρά τα νέα. "Τα παιδιά θα έρθουν τα Χριστούγεννα να φάνε μαζί μας", αναφώνησε! Ο πατέρας σηκώθηκε από την καρέκλα και με ένα βλέμμα ικανοποίησης, μπήκε σε διαδικασία ετοιμασιών. Δεν συνηθίζεται τέτοια επίσκεψη και όλα πρέπει να είναι άψογα. Είναι καιρός που παρακαλάνε, κυριολεκτικά, τα παιδιά τους να έρθουν στο σπίτι, χωρίς επιτυχία. Να όμως που η περίοδος των Χριστουγέννων προσφέρεται για αυτό.

Η αυθεντική έκφραση της ανάγκης

Η καθημερινή επικοινωνία βασίζεται στις αξίες, στις γνώσεις, στους στόχους, στην ανάγκη να βρεθούμε με το σημαντικό περιβάλλον. Κάθε φορά, φιλτράρουμε εσωτερικά τις σκέψεις μας, μέσα από βιώματα και εμπειρίες ώστε να μετουσιωθούν σε εκφράσεις, βάσει νορμών και στερεοτύπων. Μία επικοινωνία που καθορίζει τις σχέσεις, τις καλλιεργεί και τους δίνει ένα συγκεκριμένο νόημα.

Πως με ψυχολογείς;

Ομολογώ ότι υπάρχει μία προκατάληψη απέναντι στους ψυχολόγους. Και δεν αναφέρομαι σε αυτήν που μας βάζουν στο ίδιο καζάνι με τους ψυχιάτρους και επικρατεί το γνωστό ότι "όποιος πάει σε ψυχολόγο είναι τρελός". (Ανοίγω παρένθεση: Εγώ υποστηρίζω ότι όποιος έρχεται σε εμάς, είναι ο πραγματικά υγιής γιατί ξεχωρίζει ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες στην καθημερινότητά του και θέλει να τις επιλύσει. Ανησυχώ για αυτόν που επιμένει να τις βάζει κάτω από το χαλάκι. Θα τις βρει κάποια στιγμή μπροστά του και δεν θα ξέρει πως να τις διαχειριστεί. Kλείνει η παρένθεση).

Μην με ενοχλείτε, όλα φαίνονται ωραία από εδώ πάνω.

Σε αυτό το συννεφάκι που καθόμαστε όλα αυτά τα χρόνια και αγναντεύουμε με ασφάλεια τι γίνεται από κάτω μας, όλα φαίνονται ιδανικά. Κανείς δεν μας έχει πει ότι αυτό που διαδραματίζεται κάτω, αφορά, άμεσα και έμμεσα και εμάς. Το βόλεμα ηρεμεί και  διευκολύνει προκειμένου να μην αναμειχθούμε ενεργά. Αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να κριτικάρουμε αφ’ υψηλού, στην κυριολεξία, και να πετάμε θεωρίες, που είναι δύσκολα εφαρμόσιμες.

Το τέλος της βεβαιότητας

Is the end of the world as we know it? Αυτό το τραγούδι των REM, παίζει συνέχεια μέσα μου το τελευταίο διάστημα. Κρύβεται στο υποσυνείδητο και ξεπηδάει κάθε τόσο, βάζοντας το μυαλό  σε εγρήγορση από την πρώτη στιγμή που ακούω την ιδιόρρυθμη φωνή του Michael Stipe . Αφορμή για να κάνει την εμφάνισή του αυτός ο στίχος, είναι το κάθε τι που αποκαλύπτεται, φανερώνεται και δρομολογείται στη χώρα μας. Σκάνδαλα, πολιτικές αλλαγές, οικονομικά μέτρα, κλείσιμο επιχειρήσεων, όλο αυτό το σκηνικό ευδαιμονίας που γνωρίζαμε, καταρρέει.

Kαθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι πιο "ομορφάντρας"?

Κάθε άνθρωπος ζει, εμποτισμένος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Βιώματα, εμπειρίες, απωθημένα και τόσα άλλα ασυνείδητα στοιχεία καθορίζουν την πορεία του. Υιοθετεί μία συμπεριφορά, εκπαιδεύεται από την οικογένεια, την κοινωνία και μαζί με τα κληρονομικά χαρίσματα, άγεται και φέρεται. Στην πορεία, ανακαλύπτονται διάφοροι δρόμοι σκέψης και επιλέγεται ένας, αυτός που προσφέρει περισσότερο ασφάλεια. Όταν αυτός ο δρόμος, φτάνει στο σημείο να οδηγεί σε αδιέξοδο, είναι η στιγμή που αρχίζει το καθρέφτισμα, δηλαδή κάποιος άλλος του αναφέρει τι είναι αυτό που κάνει λάθος. Το καθρέφτισμα, γίνεται πάντα από κάποιον άλλον και όταν αυτός ο άλλος δεν είναι ειδικός, τρομάζει και ακινητοποιεί.

Η επανεφεύρεση της ευτυχίας.

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο internet σχετικά με ένα κίνημα για την "εφαρμογή της ευτυχίας" στην Αγγλία, προσπαθούσα να σκεφτώ έναν ορισμό για την "ευτυχία" στην Ελλάδα. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα αρκετά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη σημασία της λέξης αυτής αλλά με τα χαρακτηριστικά που τη διαμορφώνουν. Αυτά είναι σίγουρα υποκειμενικά αλλά έχουν και αντικειμενικές πινελιές που καθορίζονται από τις  εκάστοτε οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Αν είχαμε ερωτηθεί "τι είναι ευτυχία" πριν λίγα χρόνια, θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με μία ποικιλία απαντήσεων όπου σήμερα μας φαίνονται τουλάχιστον άτοπες.