Η καθημερινή επικοινωνία βασίζεται στις αξίες, στις γνώσεις, στους στόχους, στην ανάγκη να βρεθούμε με το σημαντικό περιβάλλον. Κάθε φορά, φιλτράρουμε εσωτερικά τις σκέψεις μας, μέσα από βιώματα και εμπειρίες ώστε να μετουσιωθούν σε εκφράσεις, βάσει νορμών και στερεοτύπων. Μία επικοινωνία που καθορίζει τις σχέσεις, τις καλλιεργεί και τους δίνει ένα συγκεκριμένο νόημα.
Η επικοινωνία όμως γίνεται δυσκολότερη όταν αφορά στην εκδήλωση των αναγκών και των συναισθημάτων μας. Εκεί δυσκολευόμαστε να ανοιχθούμε και αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με σκεπτικισμό, με συναίσθημα φόβου. Παλεύουμε μόνοι μας να τα αντιμετωπίσουμε, θέλοντας να πιστεύουμε ότι είμαστε οι δυνατοί, ότι δεν χρειαζόμαστε καμία βοήθεια. Η έκφραση ανάγκης στον σημαντικό συνάνθρωπό μας, αντιμετωπίζεται από εμάς τους ίδιους ως εκδήλωση αδυναμίας, σαν ένας κρίκος στην αλυσίδα της ανημπόριας μας, που έρχεται να προστεθεί στην αρνητική εικόνα που έχουμε φτιάξει οι ίδιοι.
Ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο έχουμε ήδη μπει, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, σε ένα φαύλο κύκλο αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Η μελλοντική προβολή που κάνουμε στην αντίδραση των άλλων, είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που μας «απαγορεύει» να μιλήσουμε για αυτό. Έχουμε ήδη προδιαγράψει την μη παροχή βοήθειας από τον σημαντικό διπλανό μας, που απλά σταματάμε να σκεφτόμαστε ότι θα πάρουμε βοήθεια από αυτόν. Η πιο συνήθης, και λανθασμένη, σκέψη είναι να μην τον επιβαρύνουμε με τα δικά μας προβλήματα, όταν έχει και ο ίδιος αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα.
Μία τέτοια διαχρονική κατάσταση, όχι μόνο δεν σπάει αλλά σε κάθε στοπ που βάζουμε οι ίδιοι στην έκφραση ανάγκης μας, τη μεγαλώνουμε μέσα μας, τη γιγαντώνουμε, τη χτίζουμε περισσότερο με αρνητισμό, με απαισιοδοξία και πάνω από όλα με φόβο. Έχοντας ήδη ακυρώσει αυτή τη βοήθεια, έχουμε ήδη απορριφθεί από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, αν θα μπορέσουμε να πάρουμε την υποστήριξη που ψάχνουμε, εκτός αν ανοιχτούμε και μιλήσουμε για αυτό που μας απασχολεί. Παρελθοντικές εμπειρίες, βιώματα, γονεϊκά σύνδρομα και άλλοι παράγοντες ενδέχεται να συντελούν στην μή έκφραση αυτών των αναγκών.
Η αληθινή επικοινωνία όμως, δεν χρειάζεται δεκανίκια ωραιοποίησης, ούτε σμίλευση. Βασίζεται στην απλή καταγραφή της ανάγκης, στην εκδήλωση του συναισθήματος, γιατί πολύ απλά απευθύνεται στον συνάνθρωπό μας. Η ανταπόδοση της ανάγκης, έρχεται μόνο όταν εμπιστευτούμε τον εαυτό μας ότι αντέχει να αναγνωρίσει τη δυσκολία. Το ζόρικο κομμάτι θα μιληθεί, θα βγει από την απομόνωση, θα ακουστεί, θα μπορέσει να ελεγχθεί. Όσο παραμένει κρυμμένο, μας τρώει τα σωθικά... Όταν ο φόβος μοιράζεται, διαλύεται. Το βάρος, φεύγει από τους ώμους του ενός και διανέμεται ισόποσα σε όσα άτομα μιληθεί. Τα περισσότερα άτομα, ενισχύουν την θετικότητα, την προσπάθεια, την αντοχή.
Η βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις λένε. Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά για το μόνο που μπορώ να είμαι σίγουρος, είναι ότι η βοήθεια έρχεται από εκεί που τη δηλώνεις.
Πηγή: www.sinaisthisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου