Wishing on a star

Επιστρέφοντας την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα, μετά από ένα απολαυστικό Σαββατοκύριακο, οδηγούσα στην εθνική οδό. Η διαδρομή είναι απολαυστική, είναι αργά το βράδυ και η συνθήκη κατάλληλη για περισυλλογή και σκέψη. Τέτοιες επιστροφές περικλείουν  το ευχάριστο συναίσθημα της χαλάρωσης και της υπερβολικής κούρασης από την ξεκούραση. Το ταξίδι είναι άνετο, νιώθω το αμάξι να πετάει και δεν καταλαβαίνω πότε φτάνω στον προορισμό μου. Φτάνοντας προς τα Μέγαρα, έχει ένα μεγάλο άνοιγμα ο δρόμος, μία κατηφόρα. Σε εκείνο το σημείο, διέκρινα ένα αστέρι να πέφτει. Η αυθόρμητη σκέψη που έκανα, είναι ότι πρέπει να κάνω μία ευχή γρήγορα για να μην χαθεί η ευκαιρία. Μία ευχή που σίγουρα θα πραγματοποιηθεί,  γιατί έτσι μου έχουν πει όταν βλέπω να πέφτει ένα αστέρι.... Τι να πρωτοευχηθώ όμως?

Θυμάμαι αυτή τη φράση, από τότε που ήμουν μικρός. "Αν δεις ένα αστέρι να πέφτει, κάνε γρήγορα μία ευχή και θα πραγματοποιηθεί", μου έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Και ποιος δεν έχει ακούσει για αυτή τη φράση, αυτή τη μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθεί ξαφνικά ό,τι πιο τρελό επιθυμήσει? Κοιτάζαμε τον ουρανό, βλέπαμε τα αστέρια (όχι όμως πολύ ώρα γιατί υπήρχε η άλλη καταπίεση, ότι αν μετράγαμε τα άστρα θα βγάζαμε άσχημα σημάδια στο πρόσωπο) και περιμέναμε να πέσει ένα αστέρι για να κάνουμε ευχή. Τις ευχές τις είχαμε έτοιμες, αφορούσαν παιχνίδια, ποδήλατα, να μην ξαναπάμε σχολείο, να μας μιλήσει η κοπέλα ή το αγόρι που είχαμε δει.

Μεγαλώσαμε αλλά αυτή η σκέψη πάντα έμεινε μέσα μας. Βλέποντας ένα αστέρι να πέφτει, μπορούσαμε να κάνουμε μία ευχή και να πραγματοποιηθεί. Τι ευχή όμως μπορείς να κάνεις σε κλάσματα δευτερολέπτου? Τι είναι σημαντικότερο για τον καθένα μας? Τι θα επιλέξεις, ώστε να αποκλείσεις κάτι άλλο? Με τι κριτήρια θα το επιλέξεις?  Κάνεις την ευχή, αυτή που σου έρχεται ασυναίσθητα, βάσει των βιωμάτων σου και των ενδότερων αναγκών σου και μετά μετανιώνεις. Μήπως έπρεπε να βάλω και χρονική παράμετρο? Μήπως έπρεπε να βάλω και υποθετική παράμετρο? Το αποτέλεσμα είναι να μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο. Δεν πειράζει όμως, το αφήνεις έτσι και περιμένεις.

Τις περισσότερες φορές αυτές οι σκέψεις που κάνουμε, μας παλινδρομούν σε ένα παιδικό τρόπο σκέψης. Τότε που όλα ήταν πιο απλά, λειτουργούσαν με ένα τρόπο μαγικό στην καθημερινή μας άγνοια. Οι απαιτήσεις λίγες, οι χαρές πολλές. Στο εδώ και τώρα τι ζητάμε όμως? Κάνουμε την ευχή και περιμένουμε να πραγματοποιηθεί. Αν φιλτράρει κανείς την ευχή που κάνει, θα δει ότι είτε είναι ανυπόστατη, είτε είναι πραγματοποιήσιμη. Το πρώτο επιδιώκεται  με ένα μαγικό τρόπο, το δεύτερο δεν υπάρχει περίπτωση να το επιθυμήσεις, πραγματικά και να μην το πετύχεις. Είναι ο στόχος σου, είναι αυτό που σχεδιάζεις.  Απλά, θέλεις να επιτευχθεί με ένα απλό και μαγικό τρόπο. Από τη μία στιγμή στην άλλη χωρίς να κοπιάσεις καθόλου.

Τα νέα στην ενηλικίωση δεν είναι και τα καλύτερα. Για αυτό και έρχονται μαζί με την ωρίμανση. Υπάρχει η μαγική σκέψη, δεν υπάρχει η μαγική εκπλήρωση.  Οι επιθυμίες δεν εκπληρώνονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Ευτυχώς! Φαντάσου όλοι να μπορούσαν να αποκτήσουν τα πάντα με μία ευχή. Θα γινόταν πανικός σε όλο τον κόσμο. Και όχι μόνο. Οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου θα είχαν μόνο ικανοποιηθεί. Σύμφωνα όμως με την πυραμίδα του Maslow, στην κορυφή βρίσκονται αξίες όπως η αυτο-πραγματοποίηση και η αυτο-εκτίμηση που μπορούν να κατακτηθούν μόνο μέσα από προσπάθεια και κόπο. Δεν αγοράζονται και δεν έρχονται ουρανοκατέβατες. Αν γινόταν αυτό, πάλι θα έμενε κενό στον άνθρωπο και μάλιστα ακόμα μεγαλύτερο. Γιατί αν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τους στόχους της ζωής σου ούτε με μαγικό τρόπο, τότε δεν μπορείς με τίποτα να ολοκληρωθείς.

Άρα, τι ευχόμαστε, όταν δούμε ένα αστέρι να πέφτει?  Ή μάλλον... ευχόμαστε? Ναι, αν ξέρουμε την πραγματικότητα. Ευχόμαστε για να νιώσουμε λίγο τη μαγεία που νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά. Εκείνη τη μαγική σκέψη ότι όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε και όλα μπορούν να γίνουν αμέσως. Μετά όμως, επανερχόμαστε στο ρεαλισμό, στην προσπάθεια και στην αγωνία για να καταφέρουμε την ευχή μας. Μπορεί να μην είναι η ευχή που κάναμε, αλλά οι μικρές καθημερινές "ευχές" που πετυχαίνουμε να πραγματοποιήσουμε, επιβάλλεται να αναγνωρίζουμε ότι εμείς τις έχουμε πετύχει. Αθροιστικά, θα φτάσουμε στο στόχο μας. Όταν τον πετύχουμε, δεν μπορεί να μας τον πάρει κανείς πίσω.