Χριστούγεννα από τη ματιά των γονιών.

To τηλέφωνο έκλεισε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Στράφηκε προς τον σύζυγο της και του ανακοίνωσε με χαρά τα νέα. "Τα παιδιά θα έρθουν τα Χριστούγεννα να φάνε μαζί μας", αναφώνησε! Ο πατέρας σηκώθηκε από την καρέκλα και με ένα βλέμμα ικανοποίησης, μπήκε σε διαδικασία ετοιμασιών. Δεν συνηθίζεται τέτοια επίσκεψη και όλα πρέπει να είναι άψογα. Είναι καιρός που παρακαλάνε, κυριολεκτικά, τα παιδιά τους να έρθουν στο σπίτι, χωρίς επιτυχία. Να όμως που η περίοδος των Χριστουγέννων προσφέρεται για αυτό.

Και εκεί που το πρόγραμμα περιλάμβανε απλό φαγητό για τους δύο, τώρα οι δύο σύζυγοι, γονείς, παππούς και γιαγιά, έχουν αλλαγή σχεδίων. Θα ετοιμάσουν φαγητό για τα δύο τους παιδιά με τους συντρόφους τους και τα εγγόνια τους. Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα? Ψώνια στο σούπερ μάρκετ, μαγείρεμα, ειδικός στολισμός, ετοιμασία γλυκών, ακούγεται κάπως δύσκολο το πρόγραμμα, αλλά δεν τους νοιάζει καθόλου. Μπροστά στην χαρά να δουν τα παιδιά τους, να κάτσουν μαζί τους, να τους περιποιηθούν, να τους ακούσουν, να τους μιλήσουν, να παίξουν με τα εγγόνια τους, δεν υπάρχει καμία κούραση. Τα Χριστούγεννα θα είναι στο πατρικό σπίτι, όπως τον παλιό καλό καιρό, χαρούμενα και γιορτινά.

Η ζωντάνια που τους έχει κυριεύσει μπροστά στην παρουσία της οικογένειάς τους, είναι αυτή που μετράει. Το αίσθημα της οικογένειας, σχεδόν αγγίζεται, είναι άμεσο και με αυτό τον τρόπο θα έρθουν πιο κοντά, ελπίζοντας να μπορούν να πάρουν λίγο από το βάρος της καθημερινότητας των παιδιών τους στους ώμους τους.

Και να που χτυπάει το κουδούνι. Ήρθαν! Τα παιδιά είναι εδώ! Οι ποδιές βγαίνουν, το σπίτι έχει στολιστεί, μοσχομυρίζει από τα ψητά που παίρνουν το τελευταίο ροδαλό τους χρώμα και από τα γλυκά που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να μπουν στο γιορτινό τραπέζι. Τα δώρα έτοιμα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένουν υπομονετικά τα εγγόνια για να τα ανοίξουν. Ανοίγει η πόρτα και η χαρά των γονιών έρχεται να απαντήσει την χαρά των παιδιών που περιμένουν να ξαναδούν τους γονείς τους μετά από καιρό... Ή κάπως έτσι νόμιζαν μέχρι εκείνη τη στιγμή οι γονείς....

Χαιρετισμοί, αγκαλιές, χαμόγελα... μέχρι εκεί. Η μητέρα στην κουζίνα τρέχει να προλάβει να σερβίρει, ο πατέρας φροντίζει να κρατήσει παρέα στα παιδιά και να χαρεί τα εγγόνια. Θέλει να ακούσει, θέλει να μάθει, θέλει να βοηθήσει, θέλει να φανεί χρήσιμος στα παιδιά, ρωτάει να μάθει. Οι απαντήσεις των παιδιών ίδιες, μίζερες, μαύρες, χωρίς καθόλου χρώμα, μονολεκτικές. Μετά τις τυπικότητες, ανοίγει η τηλεόραση. Πρέπει να μπει ένας τρίτος παράγοντας για να μπορέσει η συζήτηση να έχει συνέχεια. Απευθείας, δεν προχωράει η θεματολογία, δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τα παιδιά. Ο πατέρας επιμένει, αλλά βρίσκει τοίχο. Το ζευγάρι κουβαλάει τα εσωτερικά του από το σπίτι στο τώρα και ενώ είχαν πει να τα αφήσουν για λίγο στην άκρη, πάντα κάτι θα βρεθεί, εκούσια μάλιστα, για να ξανανοιχθούν ενώπιον όλων. Ο πατέρας προσφέρεται να βοηθήσει. Η βοήθειά του δεν είναι επιθυμητή, η μιζέρια του τσακωμού έχει περισσότερο ενδιαφέρον στο ζευγάρι.

Στρέφεται προς τα εγγόνια του, να τα δει, να παίξει μαζί τους, τόσο καιρό έχει να τα δει. Ρωτάει και εδώ να μάθει για το σχολείο, για τους φίλους, για τα μαθήματα, για ενδιαφέροντα. Τα μεγάλα εγγόνια με το κινητό στο χέρι και τα social media σε αναβρασμό, απαντάνε καταφατικά σε όλα τα ερωτήματα, χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι τους. Τα μικρά εγγόνια με τις παιχνιδοκονσόλες στο χέρι, να ρωτάνε πότε θα πάρουν τα δώρα τους από τον Άγιο Βασίλη και να ζητάνε επιτακτικά να δουν παιδικά κανάλια στην τηλεόραση. Διαμάχες μεταξύ των μικρών για τα κανάλια που όταν δεν τσακώνονται παίζουν σε απόσταση 2 εκατοστών από την οθόνη τα μικροσκοπικά ηλεκτρονικά παιχνίδια που σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαζόταν μεγεθυντικός φακός για να δουν τα χαρακτηριστικά της οθόνης.

Ο πατέρας κάθεται αποσβολωμένος στον καναπέ. Κάθε διάθεση και κάθε χαμόγελο έχει υποχωρήσει, αλλά δεν είναι ικανά να του χαλάσουν τα Χριστούγεννα. Αρκεί που έχει τα παιδιά του κοντά του, μετά από τόσο καιρό. Η μητέρα έχει στρώσει το τραπέζι και τους καλεί όλους να φάνε. Θυμάται κάθε ιδιομορφία, κάθε παραξενιά του καθενός και έχει φτιάξει ειδικά για τον καθένα από ένα πιάτο ξεχωριστό. Έχει κουραστεί πολύ για να τα πετύχει αλλά δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στη χαρά που δίνει στα παιδιά της. Το φαγητό ξεκινάει, τα χαμόγελα των γονιών είναι τεράστια, όλη η οικογένεια και οι απόγονοί τους μπροστά στα μάτια τους. Νιώθουν υπερήφανοι για μια πορεία ζωής που επιβραβεύεται με αυτή την παρουσία αλλά και την αποτελεσματικότητα που έχουν.

Οι συζητήσεις όμως συνεχίζονται στο τραπέζι, κουβαλιέται η μιζέρια του καναπέ και του σπιτιού από πιο πριν. Οι διαφωνίες μεταβάλλονται σε πολιτικές, σε κοινωνικές και δεν αργεί η ώρα που γίνονται προσωπικές και επικριτικές. Δεν αρκεί το γιορτινό κλίμα να φωτίσει τις αξίες της ημέρας, είναι από τις στιγμές που η προσωπικότητα υπερκαλύπτει το πλαίσιο, ίσως γιατί είναι απλά καταναγκαστικό και όχι ουσιώδες. Μία ένταση επικρατεί χωρίς λόγο, μία γκρίνια που δηλητηριάζει το συναίσθημα των γονιών. "Μα, δεν μπορείτε τουλάχιστον σήμερα να μην τα σκέφτεστε, έχουμε Χριστούγεννα", είπε ο πατέρας για να εισπράξει την αρνητική και απότομη απάντηση των παιδιών του να μην ανακατεύεται. "Και αν θέλεις να μάθεις για τα εγγόνια ήρθαμε περισσότερο, που μας έχετε πρήξει ότι δεν τα βλέπετε. Όρίστε εδώ είναι, δείτε τα" και έδειξε τα εγγόνια που σαν υπνωτισμένα συνέχιζαν να παίζουν με τα ηλεκτρονικά τους, χωρίς να έχουν πάρει είδηση το τι γίνεται.

Το φαγητό ολοκληρώνεται με την ίδια διάθεση, οι γονείς αμίλητοι, αναμένουν τουλάχιστον μία γνώμη για το φαγητό, κάτι να κρατήσουν μαζί τους, όταν φύγουν, έστω ως ανταμοιβή. "Παλιότερα, το πετύχαινες το φαγητό καλύτερα μαμά", ακούστηκε η φωνή της κόρης. Που να ήξερε όμως ότι η όρασή της μαμάς έχει μειωθεί ακόμα περισσότερο, η μέση της πονάει πιο έντονα και δυσκολεύεται να σταθεί όρθια για πολύ... Το ό,τι έτρεξε να ψωνίσει και να τα έχει έτοιμα όλα αυτά, θεωρούνται αυτονόητα. Ο καλός λόγος δεν περισσεύει, είναι υποχρέωση της μητέρας να φροντίζει να τα έχει όλα στην εντέλεια. Κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι, γνωρίζει το ρόλο της, καταπίνει τη γνώμη της κόρης της, το αφήνει να περάσει. Απλά χαίρεται που τη βλέπει.

Η ώρα του γλυκού. Πόσο καιρό έχουν να φάνε τα μελομακάρονά της, αναρωτιέται... Τώρα θα ευχαριστηθούν! "Πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγουμε, μας περιμένουν σε ένα φιλικό σπίτι. Βάλ' τα μας σε ένα τάπερ να τα πάρουμε μαζί, δεν προλαβαίνουμε", αναφώνησαν και τα δύο παιδιά. Μα, δεν θα δοκιμάσουν τίποτα, σκέφτεται η μητέρα? Ναι, βεβαίως να τους τα βάλω σε τάπερ, να τα έχουν για το σπίτι τους. Να τα δοκιμάσουν, να γλυκαθούν, είναι το γλυκό των γιορτών.

Ο πατέρας κοιτάει το ρολόι του. Δεν έχουν περάσει ούτε δύο ώρες από τότε που ήρθαν. Σε εστιατόριο να πήγαιναν, θα είχαν κάτσει περισσότερο και θα είχαν και καλύτερη διάθεση, σκέφτεται. Τα παιδιά έχουν ήδη ετοιμαστεί και βρίσκονται στην πόρτα. Το "ευχαριστούμε για όλα" ακούγεται ως φιλοφρόνηση αλλά είναι αρκετό για τους γονείς. Τους φτάνει, δεν ζητάνε κάτι άλλο. Έχουν προσφέρει πολλά και θα συνεχίζουν να προσφέρουν αν τους ζητηθεί. 

Κλείνουν την πόρτα και κοιτάζονται με αμφιθυμία, μία χαρμολύπη τους κυριεύει που γρήγορα μεταλλάσσεται σε χαμόγελο. Το ίδιο που είχαν και πριν έρθουν. Για αυτούς είναι τα παιδιά τους και δεν θα το αλλάξει τίποτα. Αρκεί που ήταν για λίγο κοντά τους...