Μην με ενοχλείτε, όλα φαίνονται ωραία από εδώ πάνω.

Σε αυτό το συννεφάκι που καθόμαστε όλα αυτά τα χρόνια και αγναντεύουμε με ασφάλεια τι γίνεται από κάτω μας, όλα φαίνονται ιδανικά. Κανείς δεν μας έχει πει ότι αυτό που διαδραματίζεται κάτω, αφορά, άμεσα και έμμεσα και εμάς. Το βόλεμα ηρεμεί και  διευκολύνει προκειμένου να μην αναμειχθούμε ενεργά. Αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να κριτικάρουμε αφ’ υψηλού, στην κυριολεξία, και να πετάμε θεωρίες, που είναι δύσκολα εφαρμόσιμες.

Μετά το περιστατικό με την επίθεση του Κασιδιάρη σε Δούρου και Κανέλλη, όλοι ξαφνικά πέσαμε από τα σύννεφα. Ανακαλύψαμε τον τροχό της βίας, που ενώ γινόταν δίπλα μας, στη γειτονιά μας, έπρεπε να το δούμε στην τηλεόραση για να μάθουμε πως υπάρχει. Αυτομάτως, η κοινωνία, έσπευσε να καταδικάσει και να στηλιτεύσει αυτό το γεγονός, πάλι όμως με ευχολόγια και θεωρίες. Από πράξη τίποτα – εδώ δεν έγινε θα μου πείτε όταν είχαμε κυβέρνηση, θα γίνει σε ακυβερνησία;

Έτσι λοιπόν, ένα ωραίο πρωινό σαν αυτό της 7^ης Ιουνίου 2012, βγάλαμε τις μάσκες της αδιαφορίας και φορέσαμε τις μάσκες της υποκρισίας. Αυτές οι μάσκες βέβαια, εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα τον τελευταίο καιρό, που είναι σαν να αποτελούν πλεόν εκφράσεις του προσώπου μας. Ο κόσμος όμως που κάνει τόσο γρήγορα την εναλλαγή, δεν καταλαβαίνει πως και γιατί το κάνει. 

Λειτουργεί εντελώς αυτοματοποιημένα όπως ακριβώς, έχει μάθει να φέρεται και να άγεται όλο αυτό το διάστημα. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε σκέψη και κρίση, γιατί αυτό δεν είναι στοιχείο που μας χαρακτηρίζει. Πρόσφατα γνωρίσαμε τη λέξη κρίση, μέσα από το παρόν οικονομικό γεγονός, όπου λειτουργεί ως σκιάχτρο ακόμα και για την θετική έννοια της λέξης. 

Η τηλεόραση που έχει εκπαιδεύσει γενιές με στερεότυπα και πρότυπα, περνάει το υποσυνείδητο μήνυμα της δικαιολόγησης της επίθεσης. Είναι σε θέση το κοινωνικό σύνολο να ξεφύγει από τον κοινωνικό μιμητισμό και να δει τι κρύβεται πίσω από το γεγονός; Είναι και αυτό μία πρόκληση που ξεβολεύει. 

Παράλληλα, οι επιρρίψεις ευθυνών διακατέχονται η μία την άλλη. Δεν φταίει ο Κασιδιάρης αλλά φταίει το πολιτικό σύστημα που τον έφερε σε αυτό το σημείο, φταίει ο ίδιος ο κόσμος που τους ψήφισε, φταίει η κρίση, φταίει το Σύνταγμα που έκαναν τα ίδια στους πολιτικούς, φταίνει οι δημοσιογράφοι, φταίνε οι εξωγήινοι που ακόμα δεν έχουν αποικίσει την γη και δεν μας έχουν εξοντώσει όλους.

Δεν θέλω να σας διαλύσω το συννεφάκι, αλλά όλοι είμαστε μέρος ενός φαύλου κύκλου, που διαιωνίζεται γιατί πραγματικά κανείς δεν έχει τη θέληση ή την ευθύνη να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει να κάνει μέχρι σήμερα. Ο μεγενθυτικός φακός δεν πέφτει τώρα στο σύστημα, πέφτει στον καθένα από εμάς που αποτελεί μέρος του συστήματος αυτού που έχουμε δημιουργήσει. 

Το κόψιμο της συνέχισης του φαύλου κύκλου, θα έρθει όταν ο καθένας από εμάς σταματήσει να φοβάται την αλλαγή ακόμα και στην καθημερινότητά του και επιλέξει να διαφοροποιηθεί. Όταν πατήσει το pause στην ενήλικη ζωή του και δει την ευθύνη που έχει για όλο αυτό το δημιούργημα στο οποίο επιβιώνει. Να υποψιαστεί, να δει το μέλλον που έρχεται, να αποστασιοποιηθεί και να αντικρύσει κατάματα το φόβο.

Ο αυθορμητισμός είναι καλός για την παιδική και εφηβική ζωή αλλά στην ενήλικη, μετράει η ευθύνη. Εύκολα την μεταφέρουμε αριστερά και δεξιά ή φτιάχνουμε φανταστικούς φταίχτες (πχ νόμος του Μέρφυ) για να απωθήσουμε το καθημερινό άγχος μας. 

Με το καθρέφτισμα που έγινε στο επεισόδιο της επίθεσης, κάθε ανυποψίαστος άνθρωπος καταδικάζει το γεγονός ως αποτέλεσμα της υποσυνείδητης ενοχής που νιώθει για αυτή την εικόνα. Πάλι όμως φταίνε οι άλλοι. 

Το δικό του ποσοστό συμμετοχής όποιο και να είναι αυτό, μένει πίσω. Απλά, όταν βλέπει ότι το σύννεφο που ήταν πάνω αρχίζει και διαλύεται, πηδάει στο επόμενο. Τα σύννεφα όμως κάποια στιγμή διαλύονται και η πτώση στην πραγματικότητα που έρχεται φυσικά, θα πονέσει.