Kαθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι πιο "ομορφάντρας"?

Κάθε άνθρωπος ζει, εμποτισμένος με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Βιώματα, εμπειρίες, απωθημένα και τόσα άλλα ασυνείδητα στοιχεία καθορίζουν την πορεία του. Υιοθετεί μία συμπεριφορά, εκπαιδεύεται από την οικογένεια, την κοινωνία και μαζί με τα κληρονομικά χαρίσματα, άγεται και φέρεται. Στην πορεία, ανακαλύπτονται διάφοροι δρόμοι σκέψης και επιλέγεται ένας, αυτός που προσφέρει περισσότερο ασφάλεια. Όταν αυτός ο δρόμος, φτάνει στο σημείο να οδηγεί σε αδιέξοδο, είναι η στιγμή που αρχίζει το καθρέφτισμα, δηλαδή κάποιος άλλος του αναφέρει τι είναι αυτό που κάνει λάθος. Το καθρέφτισμα, γίνεται πάντα από κάποιον άλλον και όταν αυτός ο άλλος δεν είναι ειδικός, τρομάζει και ακινητοποιεί.

Διάβασα το κείμενο για τον ομορφάντρα Ελληναρά που δεν αρέσει. Είναι δικαίωμά της συγγραφέως να μην της αρέσει ούτε ο ομορφάντρας, ούτε ο Ελληναράς, ούτε ο Ιταλαράς, ούτε η δραχμή. Είναι καθαρά δική της άποψη και δεν μπορεί να κριθεί ως σωστή ή λανθασμένη. Πέρα όμως από την προσωπική της γνώμη, τι άλλο λέει το κείμενο? Όποιος μπορεί να διακρίνει πίσω από την προσωπική γνώμη της συγγραφέως θα καταλάβει για τι άλλο μιλάει. Αναφέρεται σε μία Ελλάδα εκπαιδευμένη στη διαφθορά, στην αρπαχτή, στην μαγκιά, στην ανισοτιμία και στην έλλειψη αξιών.

Γιατί ξενίζει αυτή η ανάγνωση? Μήπως δεν ισχύουν όλα αυτά που αναφέρονται στο κείμενο? Ίσχυαν και κατά την ανήλικη ζωή αλλά το άσχημο είναι ότι ισχύουν ακόμα και στο σήμερα. Στη σημερινή εποχή που όλοι διατυμπανίζουν την προσωπική αλλαγή, για να περάσει μετά σε συλλογικό και κοινωνικό επίπεδο, βλέπεις όλο αυτό το ανάξιο ψηφιδωτό, να μην θέλει να φύγει. Και πως να φύγει όταν οι ίδιοι παράγοντες που το σχηματίζουν, δεν θέλουν να αλλάξουν. Οι "ομορφάντρες" και οι "αγαπούλες", υιοθετούν τόσο εύκολα τα προσωνύμια και υπερηφανεύονται για αυτά, που αυτές οι ίδιες εκφράσεις λειτουργούν ως εξαγνισμός ενοχής για να μπορέσουν να την απωθήσουν και να προχωρήσουν παρακάτω. Οι ίδιοι που στα δελτία ειδήσεων, χλευάζουν τους "αγαπούλες" και θέλουν να πάνε φυλακή, την ίδια στιγμή λαχταρούν έστω και λίγο να μπορούσαν να ζούσαν την ζωή εκείνων. Ένας γνωστός έλεγε, με αφορμή τη σύλληψη του γνωστού μεγαλομόδιστρου: " Kαι εμείς έτσι έπρεπε να είμασταν, να ζούσαμε 20 χρόνια χαϊλίκι και μετά ας πηγαίναμε φυλακή, θα είχαμε ζήσει καλά τουλάχιστον". Η σχιζοφρενική διαταραχή, ανακαλύπτει νέα κριτήρια εν όψει DSM V.

Την ίδια στιγμή, όλος αυτός ο κόσμος που αγκομαχά να τα βγάλει πέρα, θα επιλέξει να πάει και στα μπουζούκια να τα σπάσει, έτσι για να ξορκίσει το κακό, γιατί "η φτώχεια θέλει καλοπέραση". (Πόσο ακόμα άλλοθι θα είναι αυτές οι εκφράσεις; ). Αυτός ο κόσμος που παλεύει να τα βγάλει πέρα, που περνάει τόσο δύσκολα, αποθεώνει τον γνωστό φοροφυγά τραγουδιστή με παρατεταμένο χειροκρότημα αρκετών λεπτών, ενώ μερικούς μήνες πριν, ήθελε να τον δει στη φυλακή. Κάτι τέτοια βλέπω, γιατί το είδα με τα μάτια μου, και θα αρχίσω να πιστεύω ότι όντως μας ψεκάζουν.

Συμφωνώ με διάφορες απόψεις που διάβασα στο διαδίκτυο,  ότι δεν υπάρχει μόνο αυτή η Ελλάδα που περιγράφεται στο κείμενο, αλλοίμονο αν υπήρχε μόνο αυτή! Υπάρχει όμως ΚΑΙ αυτή. Αυτή η Ελλάδα είναι το τροχοπέδη στην αλλαγή που επιτελείται από την Ελλάδα που θέλει να προχωρήσει μπροστά και να τα αφήσει αυτά πίσω της. Δεν είναι δυνατόν όμως να ακούγονται όμως μόνο τα καλά, γιατί τα άσχημα θα μπαίνουν κάτω από το χαλί και θα μαζεύονται όλο και περισσότερα. Το καθρέφτισμα που γίνεται, γίνεται για να φανερωθούν τα άσχημα, να ειπωθούν για να γίνουν αντιληπτά και κατανοητά.

 Όταν το άτομο έρχεται σε επαφή με αυτά, τρομάζει, βλέπει πράγματα για τον εαυτό του που δεν ήξερε ότι υπήρχαν. Στην αρχή αρνείται να το αποδεχτεί και ταρακουνιέται, αμφιβάλλει, δεν είναι σίγουρος. Όταν είναι ασφαλής με τον εαυτό του, θα το αποδεχτεί και θα προσπαθήσει να το αλλάξει. Με σύμμαχο την ανασφάλεια όμως, θα τρομάξει και θα βγει στην επίθεση. Θα καταρρίψει το καθρέφτισμα γιατί ξεβολεύει, πρέπει να κινητοποιηθεί πλέον ο ίδιος και δεν έχει μάθει να το κάνει. Και στη συνέχεια θα επικρατήσει το πάγωμα, η επίρριψη ευθυνών στους άλλους και η επίθεση σε κάθε τι που δεν ικανοποιεί. Λεπτή η γραμμή μεταξύ του καθρεφτίσματος που κινητοποιεί από αυτό που τρομάζει. Προϋποθέτει ασφάλεια, εμπιστοσύνη και θέληση για ολιστική οπτική.