Οι "χαρούμενες" οικογενειακές διακοπές του Πάσχα: Αποδοχή και όχι θυμός.

Όλοι περιμένουν τις διακοπές του Πάσχα ως ευκαιρία για ξεκούραση, ηρεμία και διακοπές από τη δύσκολη καθημερινότητα. Το πιο αυθόρμητο μέρος που διαλέγουμε για να περάσουμε αυτές τις ημέρες, είναι το χωριό, η εξοχή. Αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό το μέρος ταυτίζεται άμεσα με την επιστροφή στους γονείς. Είναι μία απόφαση που παίρνεται ασυναίσθητα, θα έλεγα σχεδόν αυτοματοποιημένα, χωρίς να υπάρξει σκέψη για δεύτερη επιλογή. Είναι φυσιολογικό σε κάποιο βαθμό γιατί μέσα από τις διακοπές του Πάσχα, ενισχύεται και το συναίσθημα του δεσίματος με την οικογένεια. Η επιστροφή σε αυτή ως κάλυψη του κενού που έχει δημιουργηθεί από τη φυγή του παιδιού και τη δημιουργία της δικής του οικογένειας.Οι διακοπές στο πατρικό σπίτι, ακούγονται αλλά δεν είναι καθόλου εύκολες. Και δεν εννοώ μόνο λόγω οικονομικών ή κυκλοφοριακών παραγόντων αλλά κυρίως λόγω συναισθηματικών και δυναμικών των σχέσεων μεταξύ γονέων και παιδιών.

Πίστη ή ανάγκη; Μία άποψη πίσω από το σταυροκόπημα.

Διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα, μία έρευνα με αφορμή τη γιορτή του Πάσχα. Σε αυτή την έρευνα αναφέρεται ότι οι μισοί σχεδόν Έλληνες πιστεύουν στην ανάσταση νεκρών, ένα μεγάλο ποσοστό καταλαβαίνει και αναγνωρίζει τους εκκλησιαστικούς ύμνους και οι περισσότεροι από τους μισούς πηγαίνουν στην εκκλησία και πιστεύουν στον Θεό. Τα παραπάνω μάλιστα ποσοστά, ήταν χαμηλότερα, από παρόμοιας έρευνας που έγινε πριν δύο χρόνια. Η εξήγηση θαρρώ, πως έγκειται σε ψυχοκοινωνικούς παράγοντες ή και σε διαφορετικό δείγμα και όχι στην μείωση της πίστης μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Στις επόμενες σελίδες, αναφέρει η εφημερίδα ότι όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά (για την ακρίβεια ούτε λέξη) στη μορφή του Ιησού στα Ευαγγέλια, αλλά όλοι γνωρίζουμε τη μορφή του μέσα από τις εικόνες. Με ένα παράξενο τρόπο αφού θεωρητικά κανείς δεν τον έχει δει ή ζωγραφίσει. Τέλος, στην ίδια σελίδα περιγράφεται πως με επιστημονικό τρόπο, αποκαλύφθηκε ότι η ιερή Σινδόνη και το μαντήλι που σκουπίστηκε ο Ιησούς, τοποθετούνται 1300 με 1400 χρόνια μετά τη γέννησή του.

Όταν η εξαίρεση γίνεται κανόνας.

Όταν ήμαστε μικροί, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε συγκεκριμένα πράγματα, αξίες, συνήθειες, τι είναι καλό ή κακό, τι είναι πρέπον και τι όχι. Νόρμες και κανόνες, σε κοινωνικό και οικογενειακό επίπεδο μπαίνουν στη ζωή μας και μας καθορίζουν. Με βάση αυτό τον οδηγό, αρχίζουμε και ανακαλύπτουμε τον κόσμο, το σχολείο, την κοινωνία, τις σχέσεις. Η αξία του ηθικού είναι μία έννοια που έχει μία στερεή βάση, έτσι την έχουμε γνωρίσει όλοι. Η οικογένειά, υποδεικνύει στο παιδί που ανατρέφει τι είναι ηθικό. Φυσικά υπάρχει μία υποκειμενικότητα, σε κάθε θεώρηση που αντανακλάται σε πολιτισμικά ιδεώδη, που δεν έχει νόημα να το αναπτύξουμε και να το συγκρίνουμε τώρα. Απλά, κάθε λαός, στη χώρα του, κρίνει, ή έχει μεγαλώσει με τέτοια αντίληψη, τι θεωρεί ηθικό.