Η επανεφεύρεση της ευτυχίας.

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο internet σχετικά με ένα κίνημα για την "εφαρμογή της ευτυχίας" στην Αγγλία, προσπαθούσα να σκεφτώ έναν ορισμό για την "ευτυχία" στην Ελλάδα. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα αρκετά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη σημασία της λέξης αυτής αλλά με τα χαρακτηριστικά που τη διαμορφώνουν. Αυτά είναι σίγουρα υποκειμενικά αλλά έχουν και αντικειμενικές πινελιές που καθορίζονται από τις  εκάστοτε οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Αν είχαμε ερωτηθεί "τι είναι ευτυχία" πριν λίγα χρόνια, θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με μία ποικιλία απαντήσεων όπου σήμερα μας φαίνονται τουλάχιστον άτοπες.

Η αυτιστική υστεροφημία των πολιτικών.

H υστεροφημία απαντάται στην αρχαιότητα ως βασική έννοια των ηρώων στην γεμάτη ανδρεία ζωή τους. Από τους ήρωες των Ομηρικών επών και τους Σπαρτιάτες, μέχρι τους ήρωες της επανάστασης του 1821 και του Ελληνοιταλικού πολέμου το '40, καθένας από τους επώνυμους ή ανώνυμους ήρωες, σε κάθε κρίσιμη ή μη εποχή, εξέφραζε με ποικίλους τρόπους τις ευγενείς αξίες και την τόλμη του και έχτιζε μία φήμη που τον συνόδευε και μετά το θάνατό του. Δεν χρειαζόταν να φτάσει στο τέλος της ζωής του για να δημιουργήσει εκείνη την εικόνα που θα ήθελε ο κόσμος να τον θυμάται, αλλά ζούσε όλη τη ζωή του βασιζόμενος σε αυτές τις αξίες.