Ένα δώρο που κρατάει μία ζωή.

Ξυπνάς αγχωμένος, έχοντας δει ένα άσχημο όνειρο, φοβάσαι τι θα συμβεί στη μέρα σου. Ετοιμάζεις το πρωινό και σου πέφτει ο καφές, κακολογείς τη μοίρα σου (!). Στο δρόμο για τη δουλειά, χάνεις το μετρό, αναρωτιέσαι ποιος σε μάτιασε (!). Φτάνεις στη δουλειά και δεν έχεις όρεξη πλέον να κάνεις τίποτα. Έχεις παγώσει, δεν μπορείς να δουλέψεις. Σε καλεί ο σύντροφός σου στο τηλέφωνο και με το παραμικρό, εκνευρίζεσαι και τσακώνεσαι μαζί του. Γυρίζεις στο σπίτι και νιώθεις ταλαιπωρημένος, κουρασμένος. Δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Το μόνο που θέλεις είναι να χωθείς στον καναπέ και να δεις τηλεόραση, να κλειστείς στον κόσμο σου, μακριά από ευθύνες και άγχη.  Δεν θέλεις να θυμάσαι κάτι από αυτή τη μέρα, απλά σκέφτεσαι ότι και η επόμενη θα είναι ίδια και μπορεί και χειρότερη. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις το βάθος από την επιφάνεια, την αιτία από την αφορμή, το δάσος από το δέντρο.

 

Συνηθισμένα, καθημερινά φαινόμενα. Απαντώνται σε όλους τους ανθρώπους, σε όλο το εύρος της ζωής τους, χρονικά και χωρικά. Έχουν την τάση να λειτουργούν αθροιστικά, μαζί με βιώματα, αυθόρμητους ρόλους που έχουν υιοθετηθεί, εμπειρίες του παρελθόντος και να δημιουργούν ένα εκρηκτικό συνδυασμό που απλά δεν γίνεται αντιληπτός. Ένα συνδυασμό που δυσκολεύει τις σχέσεις, την προσωπικότητα, την επικοινωνία και σε φέρνει σε απόγνωση. Και είναι απολύτως λογικό, διότι ο άνθρωπος έχει μία υποκειμενική και οριοθετημένη οπτική από τον ίδιο προς τον εαυτό του. Είναι ένας ψυχικός ιθαγενής, που οι στιγμές χαράς είναι τα καθρεφτάκια των αποίκων και οι δύσκολες στιγμές είναι ο πόνος που προκαλούν οι ίδιοι με τις λεηλασίες τους. Και η ημέρα συνεχίζεται, τα δύσκολα μπαίνουν κάτω από το χαλί, προκείμενου να επιτευχθεί ο στόχος, η δουλειά, η αξιοπιστία στην οικογένεια, το καλό πρόσωπο που πρέπει να επιδειχθεί βάσει των κοινωνικών νορμών. Και που είναι ο άνθρωπος σε αυτό, που είναι η ζωή, που είναι η επιθυμία, που είναι το συναίσθημα?

Δεν υπάρχει πουθενά, απλά γιατί δεν μπορεί να αναγνωριστεί και να αναδυθεί. Βρίσκεται σε μία άβυσσο ψυχής, εκεί που δυσκολευόμαστε να ψάξουμε, που δεν ξέρουμε τι βρίσκεται και δεν το αγγίζουμε. Η ασφάλεια του γνωστού παρέχει ζεστασιά, ηδονή, σιγουριά, μόνο επιφανειακά όμως. Μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, υπάρχει τεράστιο δυναμικό που απλά περιμένει να βγει στην επιφάνεια. Επιθυμία, έκφραση συναισθήματος, ανάγκη, λαχτάρα, αλλαγή. Καλύπτεται όμως από ρόλους, μύθους, φοβίες, αβεβαιότητα,  που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, υποβόσκουν μόνο στη συνείδησή μας.

Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται με έναν ιδαίτερο τρόπο. Η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι πέρα από την κοινωνικοποίηση και τις αξίες που του μαθαίνουν, του μαθαίνουν και δικτατορίες που τον καταδυναστεύουν σε όλη του τη ζωή. Συναισθηματικές και προσωπικές τυραννίες που είναι αναγκασμένος να κουβαλάει για μία ζωή, για μία ζωή που στην ουσία δεν έχει επιλέξει να ζήσει με αυτόν τον τρόπο. Συναισθήματα φοβίας, ακύρωσης, ματαίωσης είναι πολύ προσφιλή σε όλους. Το άτομο, γνωρίζει ότι δεν υπάρχει δικαίωμα αλλαγής, μπροστά στους τυράννους που τον καταδυναστεύουν. Όλα είναι προστατευμένα από αυτούς που τα έχουν διδάξει. Οι μύθοι στην οικογένεια ( π.χ. "ο άνθρωπος γεννιέται δεν γίνεται") και στην κοινωνία έρχονται να βάλουν το λιθαράκι τους στη διαμόρφωση της ταυτότητας αλλά και στην μη προσπάθεια τροποποίησής της.

Και τι απομένει στον άνθρωπο? Να συνεχίσει απλά τη ζωή του, προγραμματιστικά, χωρίς να απέχει από μηχανιστικές κατευθύνσεις. Χάνεται όμως έτσι η δυνατότητα να βρει τι θέλει, να αναγνωρίσει τον εαυτό του, να δει τις ικανότητές του, να γίνει πραγματικά ευτυχισμένος, εκφράζοντας τις αυθεντικές  του ανάγκες, χωρίς να φοβάται για αυτό που θέλει.

Η αναγνώριση του εαυτού, αυτό το καθρέφτισμα που γίνεται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, είναι η διέξοδος για την επιλογή. Η συνεδρία μέσα από έναν ψυχολόγο, προσφέρει αυτή την προσέγγιση σε διαστάσεις της ψυχής του που δεν ήξερε πως υπήρχαν. Ακουμπάει τον εαυτό του, τον ακούει, τον αφουγκράζεται και κάνει σχέση μαζί του. Τον κατανοεί, αναγνωρίζει τα βιώματα και τις εμπειρίες αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα από ό,τι έκανε μέχρι σήμερα.

 Ο ψυχολόγος που έχει μπροστά του, είναι το καθρέφτισμα της ψυχής του, είναι η αντικειμενική του αλήθεια, αυτή που πολλές φορές δεν θέλει να ακούσει. Πόσες φορές το άτομο νιώθει ότι θα κάνει κάτι λάθος ενώ στην ουσία το κάνει σωστά? Ή αγωνιά για την εικόνα του και από το τι θα πουν οι γύρω του για τις πράξεις του. Εμείς, οι ίδιοι ως άνθρωποι, έχουμε την τάση να υποκειμενικοποιούμε την αντικειμενικότητα με όρους που μας αδικούν. Με λέξεις και χαρακτηρισμούς που μας βάζουν στο Προκρούστειο κρεβάτι και μας κόβουν τα άκρα, μην επιτρέποντάς μας να προχωρήσουμε.

Στη θεραπεία, δίνουμε ευκαιρία στον εαυτό μας να ανακαλύψουμε τις αληθινές μας ικανότητες. Η διεργασία γίνεται με έναν τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός από την πρώτη στιγμή. Η αλλαγή δεν επέρχεται από τη μία μέρα στην άλλη. Εμπιστεύεσαι, δημιουργείς θεραπευτική σχέση, εξωτερικεύεσαι, εκφράζεσαι, αισθάνεσαι, αναγνωρίζεις, επιλέγεις και αλλάζεις. Είναι ένα δώρο που κάνεις σε εσένα τον ίδιο για να σε ανακαλύψεις, να ενεργοποιηθείς θετικά και να δημιουργήσεις καλύτερες συνθήκες για τη ζωή σου και για τους συνανθρώπους σου. Δεν πρόκειται για μία συμβουλή, μία ένεση αυτοπεποίθησης, μία ωραιοποίηση. Αυτό θα ήταν απλά ένα ανέβασμα, ένα χάπι. Η θεραπευτική διεργασία δεν γίνεται μέσα από λεκτικοποιημένα συναισθήματα και παραινέσεις. Απαιτεί αφοσίωση και δέσμευση. Θέλει χρόνο.  

Αρχίζεις και βλέπεις τα πράγματα πιο ελπιδοφόρα και καταφέρνεις να τα πραγματοποιείς. Δεν γίνονται όμως με έναν μαγικό τρόπο, γίνονται γιατί εσύ έχεις επιλέξει να τα αλλάξεις. Και αφού τα αλλάξεις, αλλάζουν και οι άνθρωποι δίπλα σου. Γιατί τίποτα δεν είναι γραμμικό, όλα είναι θέμα αλληλεπιδράσεων. Τα καθημερινά θέματα που σου φαντάζονταν θεόρατα, αρχίζουν και γίνονται κατανοητά. Το όνειρο δεν σημαίνει φοβία και δεισιδαιμονία, αλλά μία σκέψη που έκανες την προηγούμενη μέρα, ένα συναίσθημα που αξίζει να προσεχθεί. Ο καφές χύθηκε αλλά μαζεύεται εύκολα και το ίδιο εύκολα βάζεις άλλον. Το μετρό χάθηκε στο δευτερόλεπτο, αλλά έρχεται άλλο στο λεπτό. Φτάνεις στη δουλειά και την κάνεις ευχαριστιακά, τη ζεις. Επιστρέφεις σπίτι, περισσότερο χαρούμενος και καθόλου κουρασμένος, παράγεις έκπληξη στον άνθρωπό σου που τόσο αγαπάς. Αλλαγή συναισθήματος, αλλαγή ψυχολογίας... αλλαγή ζωής.