Ξυπνάς αγχωμένος, έχοντας δει ένα άσχημο όνειρο, φοβάσαι τι θα συμβεί στη μέρα σου. Ετοιμάζεις το πρωινό και σου πέφτει ο καφές, κακολογείς τη μοίρα σου (!). Στο δρόμο για τη δουλειά, χάνεις το μετρό, αναρωτιέσαι ποιος σε μάτιασε (!). Φτάνεις στη δουλειά και δεν έχεις όρεξη πλέον να κάνεις τίποτα. Έχεις παγώσει, δεν μπορείς να δουλέψεις. Σε καλεί ο σύντροφός σου στο τηλέφωνο και με το παραμικρό, εκνευρίζεσαι και τσακώνεσαι μαζί του. Γυρίζεις στο σπίτι και νιώθεις ταλαιπωρημένος, κουρασμένος. Δεν έχεις όρεξη για τίποτα. Το μόνο που θέλεις είναι να χωθείς στον καναπέ και να δεις τηλεόραση, να κλειστείς στον κόσμο σου, μακριά από ευθύνες και άγχη. Δεν θέλεις να θυμάσαι κάτι από αυτή τη μέρα, απλά σκέφτεσαι ότι και η επόμενη θα είναι ίδια και μπορεί και χειρότερη. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις το βάθος από την επιφάνεια, την αιτία από την αφορμή, το δάσος από το δέντρο.
