Η Ψυχολογία της "Αγανακτισμένης" μάζας του Συντάγματος

Παρατηρώ από την Τετάρτη όλο αυτό το γεγονός με τους αγανακτισμένους του Συντάγματος. Ένα ανθρώπινο κύμα που έχει πλημμυρίσει την πλατεία, επιθυμώντας να εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά του για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Ενώ όμως, σχεδόν παντού, γράφονται διθύραμβοι για τον Ελληνικό λαό που "ξύπνησε" και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, πουθενά δεν αναφέρεται το βασικό κοινωνικο-ψυχολογικό χαρακτηριστικό αυτού του γεγονότος. Το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος, είναι μία συνάθροιση ατόμων, αλλιώς μία μάζα. Και όπως, περιγράφεται και στο ιστορικό παρελθόν, η μάζα έχει τη δική της ψυχολογία.

Η ευθύνη ως κινητοποιός δύναμη.

Πηγαίνοντας μία βόλτα σε κοντινή στην Αθήνα επαρχιακή πόλη και θέλοντας να ξεφύγει κάποιος από την κίνηση του κεντρικού δρόμου, ανεβαίνει προς τον περιφερειακό. Συναντά μία καινούρια οδό, που έχει φτιαχτεί εδώ και αρκετό καιρό αλλά παραμένει ακόμα ανέτοιμη. Η λέξη ανέτοιμη είναι σχετική καθώς υπάρχει μία πινακίδα μπροστά και στις δύο κατευθύνσεις,  που αναφέρει με επιβλητικά γράμματα: "Oδηγοί προσοχή. Η οδός είναι υπο κατασκευή, η διέλευση γίνεται με ευθύνη σας". Ομολογώ ότι όταν την πρωτοείδα, εξεπλάγην. Στεκόμουν μπροστά στην πινακίδα και δεν ήξερα τι να κάνω. Να προχωρήσω και να πάρω την ευθύνη για ό,τι μου τύχει? Για να αναφέρεται έτσι επίσημα από την πινακίδα του κράτους, σημαίνει ότι δεν είναι ακόμα τελειωμένη η οδός, άρα ενδεχομένως να γίνονται έργα, να εγκλωβιστώ ή να κινδυνεύσω? Από την άλλη να σταματήσω και να μην προχωρήσω? Να επιλέξω μία άλλη οδό για να φτάσω στον προορισμό μου?

Ευκαιρίες υπάρχουν.

Το πιο προσφιλές θέμα στις συνεδρίες που έχω αυτή την περίοδο, είναι φυσικά το θέμα της κρίσης. Οι δυσκολίες σε επαγγελματικό, προσωπικό και συναισθηματικό τομέα. Η αδυναμία της επένδυσης είναι φανερή σε όλους τους τομείς. Την ίδια ώρα που δεν μπορεί ο άνθρωπος να στηριχτεί σε τίποτα, την ίδια στιγμή που η τρομοκρατία περικυκλώνει το μυαλό , ο καθένας πρέπει να σταθεί στα πόδια του. Και όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του αλλά να σηκώσει το κεφάλι και να προχωρήσει. Όσο δύσκολο και να είναι αυτό, τόσο πιο προκλητικό γίνεται στο ξεπέρασμά του.