Έλληνας πολιτικός 2011: "Δεν καίγομαι, ζεσταίνομαι".

Αναρωτιέμαι αν μετά από όλο αυτό το σκηνικό που γίνεται τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, θα κατηγορούμε πάλι τις αγορές ή τους κακούς Ευρωπαίους για την μοίρα μας... Ομολογώ ότι αυτό που γίνεται είναι εντελώς πρωτόγνωρο για την χώρα μας. Με φόντο την πολιτική μικροπρέπεια, ο κάθε πολιτικός-πολιτικάντης, αντλεί και το τελευταίο κυβικό εξουσιαστικού οξυγόνου που διαθέτει για να μπορέσει να κρατηθεί στην καρέκλα του. Σε τέτοιες στιγμές, έγραφα και στο τουίτερ, πριν λίγες μέρες, όλοι θέλουν να μιλήσουν, όλοι έχουν θέση, αλλά κανένας δεν ακούει. Πάνω από όλα το προσωπικό συμφέρον και όχι το εθνικό. Το κομματικό πριν το πατριωτικό και άσε τη χώρα ακυβέρνητη για μέρες, κοντεύουμε να κλείσουμε βδομάδα.

Σε τέτοιες στιγμές, το πολιτικό σκηνικό, δίνει την αίσθηση ότι παλινδρομεί σε πρώιμα πολιτικά σκαλοπάτια. Εκεί που ορισμένοι άρχιζαν την κομματική τους σταδιοδρομία στα πανεπιστήμια και κοίταζαν να απειλήσουν καθηγητές και συμφοιτητές για μερικές ψήφους και άλλοι όταν ξεκινούσαν τον συνδικαλιστικό τους αγώνα, στην πάλη για τη θέση στο ΔΣ της ήδη χρεωκοπημένης ΔΕΚΟ. Μέσα στο μυαλό τους εκτυλίσσεται μία πολιτική αναδρομή, όπως όταν λένε ότι λίγο πριν το θάνατό του ανθρώπου, νιώθει να περνάει η ζωή του από μπροστά του σε δευτερόλεπτα. Έτσι γίνεται και εδώ, όλη η πολιτική ιστορία τους περνάει από μπροστά τους, από τα πανεπιστήμια μέχρι τις πορείες. Η εθελοτύφλωση δεν αφήνει περιθώρια για καμία άλλη σκέψη. Χρειάζεται να πατήσουν πάνω στον άλλον για να μην αφήσουν την καρέκλα τους.

Οπότε, αυτός ο ενστικτώδης προσωπικός συλλογισμός λειτουργεί ως pattern στη συνείδηση του κάθε πολιτικού. Η ισχυροποίηση της θέσης, ακόμα και με παραλογισμούς που υπερβαίνουν την κοινωνική λογική, είναι απαραίτητη για την επίτευξη του κομματικού σκοπού. Δεν είναι ανάγκη να είναι αρεστοί στο κοινωνικό σύνολο, όταν αυτό αντιμετωπίζεται ως μάζα που μπροστά στην έλλειψη ασφαλών και αξιόπιστων προτάσεων, με μερικά επικοινωνιακά τεχνάσματα, θα καταφέρουν να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του.

Έτσι, αντιμετωπίζουμε μία πολιτική Βαβέλ, όπου κάθε κόμμα, κάθε παράταξη, κλείνεται στον εαυτό της, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο, για τη χώρα. Μιλώντας διαφορετική γλώσσα, έχοντας διαφορετική ιδεολογία, διαφορετική προσέγγιση για το πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα, γίνονται ένα με το πρόβλημα και βουλιάζουν μαζί του. Αυτοκαταστροφικοί τύποι που δεν έχουν συναίσθηση τι γίνεται πέρα από το δικό τους μικρόκοσμο. Προστατευμένοι από το κομματικό τους περιβάλλον, οδηγούν τα πράγματα με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Εκπαιδευμένοι σε έναν ιδανικό κομματικό κόσμο, όταν έρθουν μπροστά στο μοιραίο και αποφευκτό, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι αυτό που πάντα ξέρουν. Να επιρρίψουν τις ευθύνες στους άλλους. 


email: hapischos@yahoo.gr
twitter: @ha_pi_